Ray & Michael Cooney
RODZINA KERWOODÓW
farsa w dwóch aktach

Spektakl dla widzów powyżej 14 roku życia.


Wiosenny ranek (i wkrótce potem), dwupiętrowy dom (wynajmowany), sympatyczny Tom (pod trzydziestkę), bystra Linda (również). Przed nimi ważny dzień, lekki stresik wisi w powietrzu, ale są w tym razem i bardzo się kochają – co może pójść nie tak? U Cooney’ów, oczywiście, wszystko, zwłaszcza, gdy jeden z braci Kerwood akurat wpada oddać kluczyki do wana, a drugi – wyświadczyć bliskim przysługę.

Tam, gdzie normalny człowiek powie: „Nie no, bez przesady, aż tak źle nie będzie”, mistrz farsy rzuci: „Patrz i ucz się” i sypnie garścią nonsensów prosto w twarz. Ledwie się widz otrzepie, a tu przykrywa go lawina abstrakcyjnych gagów i nie wiadomo do końca, czy jeszcze się śmiać, czy już płakać.

Nikt tak dziś nie pisze dialogów, nie podkręca tempa, nie odwraca kota ogonem, jak panowie Ray i Michael Cooney. „Rodzina Kerwoodów” to jeden wielki szał kreacji – skąpany w oparach absurdu, z akcją wartką, że strach okiem mrugnąć, z przeinteligentnym tekstem i szerokim polem do aktorskich popisów.

A morał tej historii? Cóż, jeden rabin powie: „Czym skorupka nasiąknie za młodu...”, drugi rabin powie: „Z rodziną to najlepiej na zdjęciu”.


autorzy sztuki: Ray i Michael Cooney
tłumaczenie: Julita Grodek, Archibald Woodham Stowe

reżyseria: Zbigniew Stryj
muzyka: Patryk Ołdziejewski
scenografia i kostiumy: Natalia Kołodziej

Co stanie się, gdy pożenimy mistyczny teatr elżbietański z przypadkowością losu? Czy kakofonią jest wiązanie maurowskich wersetów ze stylem rodem z Bronxu? Co otrzymamy z mieszanki intelektu, odwagi, przenikliwości i... braku granic? Jest wiele możliwości, ale tym razem będą to wszystkie dzieła Williama Szekspira. Żeby tego było mało... w jeden wieczór.

W przeszłości takie spotkania sprawiały ogromną satysfakcję wszystkim uczestnikom, którzy wspólnie przeżywali dramaty Łabędzia ze Stratfordu. Szekspir jednak postanowił zmienić moderatorów tych wspólnych wieczorów. W 404. rocznicę swojej śmierci pozwala sobie na odrobinę szaleństwa. Stawia na osoby, które praktycznie się nie znają – w przeciwieństwie do ich legendarnych poprzedników. Brzmi to ryzykownie, ale w tym szaleństwie może być metoda. Dodatkowo, miejsce w którym przychodzi im się spotkać, daje im niezmierzone możliwości. Ogranicza ich jedynie własna wyobraźnia.

Czy Szekspir jest w stanie utrzymać w ryzach swoich przedstawicieli, wrzuconych do swoistego parku rozrywki? Co stanie się, kiedy ruszy rollercoaster i będzie chciał przekroczyć wszelkie granice ciążenia? No cóż... Tego nie wie nikt. Nawet William Szekspir.

Przyszedł moment, kiedy trzeba odpowiedzieć sobie na jedno, bardzo ważne pytanie. Czy jesteśmy na to gotowi? Czy zaryzykujemy ten jeden wieczór? Czy Szekspir wie co robi? Bądźmy szczerzy... zazwyczaj nikt nie jest do końca gotowy na podjęcie ryzyka – skok na bungee, zjazd Hyperionem, czy wolne spadanie ze stratosfery. Nikt nie przeżywa w ten sam sposób przekraczania sił grawitacji, ale u każdego wzbudza ono sporo niezapomnianych emocji. Może warto spróbować?

Jesteście gotowi?