Tomasz Jedz

Absolwent Akademii Muzycznej na Wydziale Wokalno-Aktorskim we Wrocławiu w klasie śpiewu solowego prof. Danuty Paziukowny i Janusza Zipsera w 1996 r. W tym samym roku debiutował partią Ismaela w operze Nabucco G.Verdiego na scenie Teatru Wielkiego w Łodzi, z którym był związany na stałe ponad osiem lat.
Gościnnie występuje w Teatrze Wielkim w Poznaniu, Operze Dolnośląskiej we Wrocławiu, Operze Śląskiej w Bytomiu, Operze i Operetce w Krakowie, Teatrze Muzycznym w Łodzi, Gliwicach, Wrocławiu i Warszawie, Operze Nova w Bydgoszczy oraz nadal w Teatrze Wielkim w Łodzi.
Występował również w Anglii, Irlandii, Szwajcarii, Austrii, Niemczech, Holandii, Belgii, Danii i Francji.
 
W swoim repertuarze posiada m.in. następujące partie:
Alfred – Traviata G. Verdiego,
Don Jose – Carmen G. Bizeta,
Ismael – Nabucco G. Verdiego,
Maurizio – Adriana Lecouvreur F. Cilei,
Kandyd – Kandyd L. Bernsteina,
Chopin – Kochankowie z klasztoru Valldemosa M.Ptaszyńskiej,
Artur – Łucja z Lammermoor G. Donizettiego,
Ksiądz Rewolucjonista – Ca Ira R. Watersa,
Federico – Norma V. Belliniego,
Lurwell – Henryk VI na łowach K. Kurpińskiego,
Malkolm – Makbet G. Verdiego,
Arlekin – Pajace R. Leoncavallego,
Spoletta – Tosca G. Pucciniego,
Remendado – Carmen G. Bizeta,
Posłaniec – Aida G. Verdiego,
Flavio – Norma V. Belliniego,
Bruno – Purytanie V. Belliniego,
Rustighello – Lukrecja Borgia G. Donizettiego,
Barinkay – Baron Cygański J. Straussa,
Alfred – Zemsta Nietoperza J. Straussa,
Edwin – Księżniczka Czardasza E. Kalmana,
Stanisław – Ptasznik z Tyrolu K. Zellera,
Carewicz – Carewicz F. Lehara,
Su-Czong – Kraina uśmiechu F. Lehara,
Orfeusz – Orfeusz w piekle J. Offenbacha,
Kamil – Wesoła wdówka F. Lehara,
Szymon i Jan – Student żebrak C. Millockera,
Ubaldo Piangi – Upiór w Operze A. L. Webbera,
Jezus – Jerry Springer The Opera R. Thomasa.

Od września 2018 r. jest członkiem zespołu aktorskiego Teatru Rozrywki. Role w Teatrze Rozrywki:
– Potwór w musicalu Młody Frankenstein M. Brooksa i T. Meehana,
– Franz Liebkind w Producentach M. Brooksa,
– Sierżant Garcia w musicalu familijnym Zorro J. Bończyka i Z. Krzywańskiego,
– Kierownik hotelu w farsie Hotel Westminster R. Cooneya,
– Ojciec O'Hara w musicalu Zakonnica w przebraniu A. Menkena,
– Kot Nestor w musicalu Koty A. L. Webbera.




Foto: Tomasz Zakrzewski

Krystian Stańczykiewicz

Krystian Stańczykiewicz jest uczniem Szkoły Podstawowej nr 3 w Lublińcu.
Śpiewa, gra w szkolnych przedstawieniach (Kevin w musicalu bożonarodzeniowym, 2015). Uczy się angielskiego i niemieckiego.
Gra w badmingtona, lubi gry komputerowe.

Maciej Zagała

Maciej Zagała jest uczniem Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej im. F. Chopina w Bytomie, w klasie fortepianu.
Trenuje jzadę sportową na nartach, jest zawodnikiem Śląskiej Ligi Beskidzkiej (zajął 4. miejsce w kategorii "Junior F" w klasyfikacji końcowej sezonu 2013/14).
Pobiera lekcje jazzu u wibrafonisty, Bartka Pieszki.

Mikołaj Szuwalski

Mikołaj Szuwalski jest uczniem Szkoły Podstawowej nr 16 w Krakowie. Jest wysportowany - gra w piłkę nożną, tenisa, pływa i jeździ na łyżwach. Pobiera lekcje tańca współczesnego u Mario Jasuwienasa. Chętnie śpiewa.
Występował jeszcze w przedszkolnych przedstawieniach; zagrał rolę Pirata w Poszukiwaniach Piotrusia Pana, wystawionych przez szkolny teatr Patchwork; prezentował dziecięcą modę podczas Cracow Fashion Week.

Odchodzę wracam

ODCHODZĘ WRACAM
koncert Mirosława Czyżykiewicza promujący nową płytę

Mirosław Czyżykiewicz – muzyk, pieśniarz, poeta, kompozytor – wydał nową płytę. Oto, co mówi o tym albumie:

Z początkiem 2015 roku mój przyjaciel Hadrian Filip Tabęcki, wybitny kompozytor i muzyk, od lat kierownik muzyczny takich moich autorskich projektów jak „Ave”1999, „Allez”2005, „Ma cherie” 2013 – zaprosił mnie do zaśpiewania trochę nietypowej (jak dla mojego repertuaru) piosenki. Pierwsze przymiarki dały jednak pożądany przez autorów efekt i „Serce jest Twoje” z tekstem Leona Sęka i muzyką Tabęckiego przyprawione talentem aranżacyjnym Witka Cisło, którego Hadrian przy mojej entuzjastycznej aprobacie zaprosił do współpracy, bardzo szybko ujrzało światło dzienne w wersji demo. Przy okazji rozmów podczas pracy powstał pomysł kolegów, że napiszą dla mnie całą  płytę. Tak też się stało. Po pół roku systematycznej pracy powstało 13 utworów, kompozycji H.F. Tabęckiego i W. Cisło  do tekstów A. Grochowicz, L. Sęka , J. Wołka (w tym wypadku było odwrotnie, co szczególnie mnie wzruszyło – to teksty powstały do muzyki), J. Bończyka (podobnie) W. Byrskiego , M. Zabłockiego  i  A. Poniedzielskiego oraz (sic) H.F. Tabęckiego  i jednej mojej kompozycji do fragmentu poematu „Ba” W. Kassa. Wszystko we wspólnych, misternych aranżacjach moich znakomitych kolegów (ja przemyciłem trzy swoje pomysły). Płyta szczególna dla mnie poprzez repertuar, lżejszy niż ten, który proponowałem ostatnio. Ciekawy jestem odbioru tej płyty... 

Mirosławowi Czyżykiewiczowi towarzyszy zespół muzyczny w składzie:
Hadrian Filip Tabęcki
Witold Cisło
Mariusz Jeka
Anna Ozner
Aleksandra Troczyńska

KOBIETY BERGMANA – PO PRÓBIE

Ingmar Bergman
KOBIETY BERGMANA – PO PRÓBIE

UWAGA! PREMIERA!
Zapraszamy na spektakl przedpremierowy 18 marca, premierę 19 marca i kolejny spektakl –10 kwietnia br.

Druga część dylogii „Kobiety Bergmana”. To jeden z najbardziej autobiograficznych tekstów Ingmara Bergmana. Stał się dla wielkiego reżysera okazją do wypowiedzenia poglądów estetycznych. Twórcy spektaklu, nie rezygnując z tego przekazu, potraktowali jednak tekst przede wszystkim jako próbę rozrachunku z życiem, z rolą mężczyzny-reżysera względem kobiet-aktorek. Czy bohater na pewno ją udźwignął? Jaką wartość miała jego „Próba”, rozumiana jako życie? W tym kontekście słowa, padające ze sceny nabierają szczególnego znaczenia.
Spektakl wzbogaca literacki pierwowzór o bardzo istotny wątek. Vogler u kresu życia, „po Próbie”, spotyka się z dwiema ważnymi dla niego kobietami. Różni je bardzo wiele – od wieku po życiowe doświadczenia. Dla każdej z nich stary reżyser jest kimś innym – jedną zniszczył, drugiej nie mógł dać tego, co dać powinien. Do końca nie może się uwolnić od swojej wielkiej tajemnicy. Swój kielich goryczy wypije do dna. Czy ma do tego prawo? Na to pytanie widzowie odpowiedzą sobie podczas własnych Prób...
 
„Droga wielu reżyserów jest usłana ciałami aktorów, których oni uśmiercili. Czy nie zadałeś sobie nigdy trudu, by policzyć swoje ofiary?”







tekst: Ingmar Bergman
przekład: Zygmunt Łanowski
reżyseria: Dariusz Jezierski
multimedia: Łukasz Gawin
dźwięk: Mateusz Wojciechowski-Cavour
 
OBSADA:
Jarosław Karpuk – Vogler
Aleksandra Gajewska – Rakel
Anna Maksym – Anna
 

JAROSŁAW KARPUK

Aktor filmowy i teatralny; magister sztuki. Absolwent PWST im. L. Solskiego w Krakowie. Pracował w Teatrze im. St. Wyspiańskiego w Katowicach oraz w Teatrze Polskim w Bielsku-Białej. Od 2006 r. związany z Teatrem Nowym w Zabrzu.
W 2010 r. nominowany do Nagrody im. Leny Starke za rolę Jacka w spektaklu „Pół żartem, pół sercem” w reżyserii Tomasza Obary.
W 2014 r. uhonorowany Nagrodą im. Leny Starke za rolę Marmieładowa w spektaklu „Zbrodnia i Kara” w reżyserii Krzysztofa Prusa.
Wyróżniony Nagrodą Aktorską – za role w spektaklach „Jasiu albo Polish Joke” (wujek Roman) i „Top Dogs” (Hans Peter Muller) podczas XIV Ogólnopolskiego Festiwalu Dramaturgii Współczesnej „Rzeczywistość przedstawiona” Zabrze 2014.

ANNA MAKSYM

Absolwentka Liceum Plastycznego oraz Uniwersytetu Śląskiego na kierunku Animacji Społeczno-Kulturalnej Od kilku lat związana z gliwickim Teatrem Nowej Sztuki. Wystąpiła w głównych rolach w spektaklach „Pierwsza polka”, „Biały anioł z czarnymi skrzydłami”, „Pod podeszwą buta” (spektakl nagrodzony na festiwalu Teatralny Kufer w Mińsku). Prezenterka telewizyjna i lektorka. Laureatka nagrody Prezydenta Miasta Knurów w dziedzinie kultury za całokształt pracy teatralnej. Pracuje na scenie z osobami niepełnosprawnymi, prowadząc własną grupę „Alternatywa”. Jest również autorką scenografii do wielu projektów teatralnych.

ALEKSANDRA GAJEWSKA

Aktorka z dwudziestoletnim stażem. W latach 1994-2006 na scenie Chorzowskiego Teatru Rozrywki gdzie zagrała m.in. w spektaklach Okno na Parlament, Cabaret, Skrzypek na Dachu, Jesus Christ Superstar, Gershwin, Evita, Na szkle malowane, Sen nocy letniej czy Rocky Horror Show, a także w spektaklu Józefa Szajny „Ślady” i w koncertach sylwestrowych. Od 2006 r. aktorka Teatru Nowego w Zabrzu, gdzie zagrała m.in. Izabelę w „Miarce za Miarkę” W. Szekspira, Ewę w „Pokoju zwierzeń” Andrzeja Celińskiego. Lindę w „Podwójnej rezerwacji”, Antoninę w „Związku otwartym”, Jenkins w „Top Dogs”, Helenę w „W drodze do siebie”, w spektaklu „ Wszystko o kobietach”, „Krucytyrk”, „Znaki szczególne brak” a także w spektaklach muzycznych i dla dzieci. Od 2006 roku zajmuje się również działalnością samorządową, menedżerską i PR. Jest autorką literatury dziecięcej, tekstów piosenek i poetką ( Tomik „Przez przypadki” wydało w 2010 r. Wydawnictwo Śląsk) . Wiceprezes Fundacji na rzecz młodych twórców Jazdaa Polska!, od lat wspiera i propaguje różne formy teatralne, szczególnie OFF.

KOBIETY BERGMANA – PERSONY

Nikołaj Rudkowski
KOBIETY BERGMANA – PERSONY

UWAGA! PREMIERA!
Zapraszamy 12 marca '16 na spektakl premierowy oraz na kolejne – 13 marca i 9 kwietnia br.




Spektakl na podstawie tekstu wybitnego białoruskiego dramaturga Nikołaja Rudkowskiego „Kobiety Bergmana” jest pierwszą częścią dylogii „Kobiety Bergmana”.
Akcja zaczyna się w okolicznościach rodem ze słynnej „Persony” Ingmara Bergmana, choć bohaterki noszące imiona wielkich aktorek zamieniły się rolami. To punkt wyjścia do opowiedzenia skondensowanej, grającej na emocjach, momentami wręcz szarpiącej nerwy historii dwóch kobiet, toczących wyniszczającą psychiczną walkę, kończącą się w nieoczekiwany sposób. Ich więź staje się tyleż silna, co chora i każe zastanowić się nad istotą relacji między kobietami, a także nad relacjami z mężczyznami, często niosącymi wyłącznie rozczarowania i ból. Pozwala też zgłębić istotę tak skrajnych emocji jak nienawiść czy miłość.





Świetnym dopełnieniem jest postać młodziutkiej Harriet, będącej uosobieniem naiwności i delikatności. Czyżby wielki Bergman obcujący na co dzień z bardzo silnymi kobietami tęsknił za taką kobiecością? To może tłumaczyć ilość związków, w których szukał spełnienia...


 
„Wiesz, nie jesteśmy wariatkami, jesteśmy normalne, chcemy szczęścia, miłości, zrozumienia, zgody, wszystkiego. Przestań. Nie chwiej się. Wiem, że wszystko będzie dobrze...”





tekst: Nikołaj Rudkowski
przekład i reżyseria: Dariusz Jezierski
dźwięk: Mateusz Wojciechowski-Cavour

OBSADA:
Lena Kowalska – Ingrid
Kaja Kozłowska – Harriet
Sandra Staniszewska – Liv
Jarosław Karpuk – Lekarz


LENA KOWALSKA

Jest aktorką i tancerką, absolwentką Państwowej Wyższej, Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie, na Wydziale Teatru Tańca w Bytomiu. Obecnie jest aktorką Teatru Małego Widza w Warszawie. Występuje w spektaklu „Cztery pory roku” w reż. Agnieszki Czekierdy i w spektaklu muzycznym „Historia pewnej melodii” w reż. Grzegorza Eckerta.Jej produkcje filmowe to film fabularny „Ostatni klaps” w reż. Gerwazego Reguły (premiera 2015), film holograficzny „Historie ponad granicami” w reż. Marcina Borchardta, film dokumentalno- edukacyjny „Tajemniczy świat informacji” w reż. Gerwazego Reguły.

KAJA KOZŁOWSKA

Ma 21 lat, pochodzi z Ciechocinka, ale obecnie mieszka w Warszawie. Aktualnie jest na drugim roku w Szkole Aktorskiej Machulskich. Swoją przyszłość wiąże z aktorstwem. Na swoim koncie ma epizody w niewielkich produkcjach. Spektakl "Kobiety Bergmana - Persony" w reżyserii Dariusza Jezierskiego, będzie jej teatralnym debiutem.

SANDRA STANISZEWSKA

Urodziła się w Zielonej Górze w 1988 roku. Ukończyła studia aktorskie w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie. 
Zadebiutowała mając 10 lat w sztuce „Pilot Morski w Tarapatach” w Lubuskim Teatrze. 
W trakcie studiów wystąpiła w serialu telewizyjnym „Julia”, a także „M jak Miłość” gdzie wcieliła się w postać Izy Sajdak, bezkompromisowej szefowej w korporacji. 
Otrzymała nagrodę aktorską na 31. Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi, za rolę Sany, 
neurotycznej narkomanki w spektaklu Pływalnia w reżyserii Krystiana Lupy. 
Obecnie można ją zobaczyć w Teatrze Komedia w „Klatce Wariatek” oraz w „Klejnotach” i „Calliyi”, a także w Teatrze IMKA w spektaklu „Momotaro.”
Przed kamerą Staniszewska zadebiutowała w 2009 roku, w filmie NOWA, Dekalog 89+.  
Kinowej publiczności Sandra znana jest z filmu „Kamienie na szaniec” w reżyserii Roberta Glińskiego w którym wcieliła się w postać Hali Glińskiej. 
Wystąpiła w serialach Ojciec Mateusz i Komisarz Alex.

JAROSŁAW KARPUK

Aktor filmowy i teatralny; magister sztuki. Absolwent PWST im. L. Solskiego w Krakowie. Pracował w Teatrze im. St. Wyspiańskiego w Katowicach oraz w Teatrze Polskim w Bielsku-Białej. Od 2006 r. związany z Teatrem Nowym w Zabrzu.
W 2010 r. nominowany do Nagrody im. Leny Starke za rolę Jacka w spektaklu „Pół żartem, pół sercem” w reżyserii Tomasza Obary.
W 2014 r. uhonorowany Nagrodą im. Leny Starke za rolę Marmieładowa w spektaklu „Zbrodnia i Kara” w reżyserii Krzysztofa Prusa.
Wyróżniony Nagrodą Aktorską – za role w spektaklach „Jasiu albo Polish Joke” (wujek Roman) i „Top Dogs” (Hans Peter Muller) podczas XIV Ogólnopolskiego Festiwalu Dramaturgii Współczesnej „Rzeczywistość przedstawiona” Zabrze 2014.

Hohenlohe. Ród arystokratów i książąt

HOHENLOHE. RÓD ARYSTOKRATÓW I KSIĄŻĄT
 
Należał do najpotężniejszych na dawnym Śląsku. Jego przedstawiciele już w XIII stuleciu zapisali się w historii, pełniąc na przykład funkcję wielkich mistrzów zakonu krzyżackiego. W kolejnych wiekach arystokraci z tego rodu obejmowali poważne pozycje w polityce, wojsku i Kościele.
 
Hohenlohe – rozszczepieni na wiele gałęzi rodowych – dość szybko osiągnęli tytuły książęce. Zdobyli wielkie majątki ziemskie i przemysłowe. Ślady ich obecności znajdziemy m.in. w Raciborzu, Ujeździe, Sławięcicach, Koszęcinie, a nawet w Katowicach (mowa o kopalni „Wujek”, która do dziś fedruje).
 
Zawiłości losów, biograficzne meandry, wzloty i upadki tego rodu przybliży dr Arkadiusz Kuzio-Podrucki, specjalizujący się w badaniu dziejów śląskiej szlachty i arystokracji. Dorobek cywilizacyjny kojarzony z Hohenlohe oraz ich siedziby rodowe przedstawi dr hab. Irma Kozina, historyk sztuki z Uniwersytetu Śląskiego.  
 

Na zdjęciu: pałac w Koszęcinie. Jedna z siedzib rodu Hohenlohe.